De snelste motorsportwebsite van Nederland

Het leek Werner Schwärzel lange tijd maar niet te lukken om wereldkampioen te worden bij de Zijspannen. Na onder andere een heel aantal vice-wereldtitels in de wacht te hebben gesleept, slaagde de Duitser er in 1982 uiteindelijk dan toch in het kampioenschap binnen te halen.

Werner Schwärzel vinden we voor de eerste keer terug in de eindstand voor het wereldkampioenschap Zijspannen in 1973. Karl-Heinz Kleis is daarbij aanvankelijk zijn bakkenist. Met de König lukt het Schwärzel en Kleis in hun eerste GP-seizoen direct al vice-wereldkampioen te worden, zij het op ruime afstand van hun landgenoten Klaus Enders en Ralf Engelhardt die in 1973 hun vijfde titel pakken. Het veel meer ervaren derde Duitse span van Siegfried Schauzu en Wolfgang Kalauch weten ze daarbij echter wel voor te blijven. In 1974 slagen Schwärzel en Kleis er in dit huzarenstukje te herhalen. Ze worden opnieuw vice-wereldkampioen, weer achter Enders/Engelhardt en vóór Schauzu/Kalauch. Daarbij pakken ze dat jaar tevens hun eerste twee GP-zeges en bovendien was de titel niet erg ver weg. Samen met Schauzu/Kalauch rijden Schwärzel en Kleis over het gehele seizoen de meeste punten bij elkaar, maar het zijn uiteindelijk de schrapresultaten die Enders/Engelhardt hun zesde en laatste titel doen bezorgen.

Vanaf 1975 verschijnt Schwärzel met een nieuwe bakkenist aan de start in de persoon van Andreas Huber. Met hem pakt Schwärzel in 1975 en 1976 opnieuw de vice-wereldtitel, ditmaal twee keer achter zijn landgenoten Rolf Steinhausen en Josef Huber.

Na vier keer achter elkaar als tweede te zijn geëindigd in de eindstand volgt voor Schwärzel en Huber in 1977 een derde plaats als eindklassering, gevolgd door een vierde plaats in 1978, een zesde plek in 1979 (B2A-klasse) en twee vijfde posities in 1980 en 1981.

Dan breekt vervolgens het seizoen 1982 aan. Schwärzel en Huber komen dat seizoen in actie met een Seymaz/Yamaha. Ze winnen dat jaar geen enkele race, maar desondanks pakken ze wel de wereldtitel (tot op de dag van vandaag zijn ze daarmee één van de weinige coureurs die wereldkampioen zijn weten te worden zonder een GP-zege gedurende het betreffende seizoen). Door hun enorm constante presteren, ze rijden zich tijdens iedere race dik in de punten, lukt het hen de combinatie van de Zwitsers Rolf Biland en Kurt Waltisperg nipt voor te blijven. Uiteindelijk is het Schwärzel, samen met Huber, dan toch gelukt de titel binnen te halen, waarmee hij in de voetsporen treedt van mannen als Wilhelm Noll/Fritz Cron, Walter Schneider/Hans Strauß, Max Deubel/Emil Hörner, Enders/Engelhardt en Steinhausen/Huber die reeds eerder als Duitse combinaties de wereldtitel bij de Zijspannen hadden weten te winnen; een klasse die lange tijd grotendeels gedomineerd werd door onze Oosterburen.

In 1983 eindigen Schwärzel en Huber als regerend-wereldkampioenen op een derde plek in de eindrangschikking, terwijl ze in 1984 opnieuw zeer dicht bij de wereldtitel zijn. Ze komen dat jaar slechts drie puntjes te kort op de Nederlandse combinatie van Egbert Streuer en Bernard Schnieders, waarmee de vijfde vice-wereldtitel voor Schwärzel een feit is.

In 1985 zien we Schwärzel met zijn nieuwe bakkenist Fritz Buck aan het vertrek staan bij de Zijspannen. Aan het eind van dat jaar komen zowel Schwärzel/Buck als Streuer/Schnieders uit op een puntentotaal van 73 punten. Doordat de Nederlanders gedurende het seizoen drie overwinningen hebben weten te boeken, tegenover één zege voor de Duitsers, gaat het wereldkampioenschap andermaal nipt aan de neus van Schwärzel voorbij. Zijn totale aantal vice-wereldtitels brengt hij daarmee op zes. Met ingang van het seizoen 1986 vinden we de Duitser namelijk niet meer terug binnen het WK Zijspannen, nadat hij een punt heeft gezet achter zijn actieve wegracecarrière; een carrière die hem naast zes vice-wereldkampioenschappen en tien GP-zeges toch ook één terechte wereldtitel heeft opgeleverd.

Bron foto: http://www.motorrad-autogrammkarten.de/