Zoals een voetbalfan over zijn voetbalclub praat zo praten motorliefhebbers over hun favoriete coureur. De een zweert bij Agostini als beste coureur ooit, de ander bij Hailwood, Sheene, Read, Roberts en ga zo maar even door.

Maar wanneer is een coureur de beste? Wordt dat bepaalt door het aantal wereldtitels wat de coureur op zijn naam heeft staan, zijn het de GP overwinningen wat telt of is het misschien wel een persoonlijke voorkeur die iemand voor de coureur heeft.

Een pasklaar antwoord is natuurlijk nooit te geven, maar toch wil ik in dit verhaal een beleving uit het verleden naar voren halen. Een beleving die mij toen aan het denken heeft gezet!

Het exacte jaar weet ik niet meer maar het zal om en nabij eind tachtiger jaren zijn geweest toen we tijdens de TT met een groep liefhebbers in de Strubben zaten te kijken

naar de training van de 500cc motoren. Rijders uit die tijd waren onder meer: Kevin (the Texas Cowboy) Schwantz, Wayne Rainey, Michael Doohan, Wayne Gardner, Eddy Lawson. De sport leefde toen meer als ooit en iedereen zat vol spanning te kijken hoe de heren coureurs met hun hoog vermogende machines slidend de bocht uitkwamen en vervolgens meters lange wheelys trokken.

Het spektakel wat met name Kevin Schwantz liet zien was adembenemend. Erg laat remmend voor de Strubben, even het achterwieltje los en vervolgens de fiets op de linkerzij leggend dook hij de bocht in en toen hij de bocht drie kwart door was draaide Kevin de gaskraan open. Wat er toen gebeurde was werkelijk adembenemend, de machine gleed met het achterwiel zeker tien centimeter opzij maar Kevin zou Kevin niet zijn als hij zich hier wat van aantrok en hield het gas gewoon open en verdween met een bokkende machine via de Veenslang naar de horizon. Dit schouwspel herhaalde zich ronde na ronde en een grote groep Duitsers raakte helemaal in extase en telkens weer als Kevin langs kwam klonk er een gejuich en applaus als of hij al gewonnen had.

Natuurlijk waren er nog meer rijders in de baan en één daar van was Eddy Lawson (Steady Eddy) Hij was een totaal andere rijder dan Kevin Schwantz. Bij het aanremmen van de bocht bleef de machine keurig met beide wielen aan de grond. Daarna werd netjes maar loepzuiver ingestuurd en bij het uitaccelereren zag je de achterband een lichte streep trekken en het voorwiel kwam misschien net 2 cm los van het asfalt en in een strakke lijn verdween ook Eddy via de Veenslang richting de horizon.

Kevin kreeg veel gejuich van het publiek, Eddy niet, ze zagen hem nauwelijks…….

Echter aan het einde van de donderdagmorgen training was Eddy Lawson wel drietiende van een seconde sneller dan Kevin Schwantz.

Wie was nu de beste??????????

U mag het zelf invullen.

Reageren op dit artikel?
Log in bovenaan de site en geef u reactie onderaan dit artikel.