Samen vochten de Amerikaan Eddie Lawson en de Australiër Wayne Gardner gedurende de jaren ’80 van de vorige eeuw menig duel met elkaar uit in de 500cc klasse, met als inzet de wereldtitel. Met name in de periode 1986-1988 deden beide mannen daarbij weinig voor elkaar onder. Uiteindelijk zou Lawson er met vier wereldtitels vandoor gaan, terwijl Gardner één maal tot wereldkampioen werd gekroond.

Eddie Lawson maakt reeds in 1981 zijn debuut in het wereldkampioenschap wegrace, als hij dat jaar een drietal GP’s rijdt in de 250cc klasse met een Kawasaki, terwijl hij op dat moment nog hoofdzakelijk actief is in de diverse AMA-kampioenschappen. Vanaf het seizoen 1983 wordt Lawson een vaste GP-deelnemer. Dat jaar is hij de teamgenoot van Kenny Roberts binnen het Marlboro Yamaha Team van vijftienvoudig-wereldkampioen Giacomo Agostini in de 500cc klasse. De jonge Amerikaan eindigt dat jaar op een nette vierde plek in de eindstand.
Wayne Gardner verschijnt in datzelfde 1983 ook voor de eerste keer in de GP’s en wel tijdens de Dutch TT in Assen, tevens bij de halveliters. Hij doet dat met een Honda RS500 voor de Honda Racing Company. Voor de Australiër wordt het een uiterst onfortuinlijk debuut, want hij is betrokken bij de zware (en beruchte) crash van Franco Uncini, waarbij Gardner de wegsprintende Italiaan niet kan ontwijken en hem vol aan het hoofd raakt.

In 1984 is Lawson de nieuwe kopman binnen het Marlboro Yamaha Team van Agostini, nadat Roberts aan het eind van het vorige seizoen een punt heeft gezet achter zijn carrière als coureur. Lawson pakt dat jaar, mede dankzij een viertal zeges, vrij overtuigend de wereldtitel door onder andere de fabrieks-Honda’s van Randy Mamola, Raymond Roche, Freddie Spencer en Ron Haslam vóór te blijven. Gardner rijdt dat jaar voor het Honda Britain Racing Team, nog steeds met een Honda RS, waarmee hij op een zevende plek eindigt in de eindrangschikking.

Het jaar daarop, 1985, is Lawson met de Marlboro Yamaha in een felle strijd verwikkeld met zijn landgenoot Spencer, met als inzet de wereldtitel. Het blijkt uiteindelijk Spencer te zijn die met zijn nieuwe viercilinder Honda NSR500 net wat te sterk is voor de Yamaha van Lawson. Gardner is dat jaar min of meer de teamgenoot van Spencer die voor het HRC Rothmans Honda Team rijdt, terwijl de Australiër samen met Ron Haslam uitkomt voor het Rothmans Honda Britain Team met een driecilinder Honda NS500. Met deze machine weet Gardner in 1985 beslag te leggen op een vierde plek in de eindstand.  

In 1986 gaan Lawson en Gardner voor de eerste maal daadwerkelijk de strijd met elkaar aan. Lawson zien we dat seizoen voor het vierde jaar op rij in actie komen met de Marlboro Yamaha, terwijl Gardner dat jaar de beschikking heeft over het allerbeste materiaal van Honda. Samen met Spencer rijdt hij dat seizoen voor het HRC Rothmans Honda Team, alhoewel we de Amerikaan dat jaar nauwelijks in actie zien komen vanwege een armblessure, waaraan hij ook nog gedurende het seizoen wordt geopereerd. De eer van Honda komt daarmee in 1986 voor het grootste gedeelte op de schouders van Gardner te rusten, in enige mate ondersteund door Didier de Radigues, Raymond Roche en Ron Haslam die allen de beschikking hebben over een Honda NS500. Bij Yamaha zien we, naast Lawson, ook zijn teamgenoot Rob McElnea, Randy Mamola, Mike Baldwin en Christian Sarron uitkomen op een fabrieks-Yamaha YZR500.
Gardner begint zeer sterk aan het seizoen door de overwinning te pakken tijdens de openingsrace in Spanje, wat tegelijk de eerste GP-zege voor de Australiër betekent. De vier daaropvolgende GP’s in Italië, West-Duitsland, Oostenrijk en Joegoslavië worden echter allemaal gewonnen door Lawson. Gardner daarentegen scoort geen punten in Italië, hij wordt tweede in West-Duitsland en Oostenrijk en in Joegoslavië finisht hij als derde. De Dutch TT in Assen wordt echter wel weer een prooi voor Gardner, terwijl Lawson op de Drentse heide niet aan de finish komt door een valpartij in de eerste ronde. De GP van België wordt vervolgens gewonnen door Mamola (de enige keer in 1986 dat iemand anders dan Lawson of Gardner een race wint), waar Lawson en Gardner respectievelijk als tweede en vierde eindigen. In Frankrijk is Lawson iedereen weer de baas, waar Gardner opnieuw een steekje laat vallen met een vijfde plek, maar de Australiër gaat wel met de zege aan de haal tijdens de daaropvolgende GP van Groot Brittannië, met Lawson op een derde plek. De voorlaatste GP van dat jaar wordt verreden in Zweden. Deze race wordt gewonnen door Lawson, gevolgd door Gardner op een tweede plek, wat voor de Yamaha-rijder betekent dat hij op dat moment reeds zeker is van zijn tweede wereldtitel. De laatste race van het seizoen, de GP van San Marino, wordt ook op naam geschreven door Lawson, met Gardner andermaal op een tweede plek, waarmee de eindstand er als volgt uit komt te zien: 1^e Lawson (139 punten) en 2^e Gardner (117 punten). Achter Gardner zijn het de vier andere fabrieks-Yamaha’s van Mamola, Baldwin, McElnea en Sarron op respectievelijk de plekken drie tot en met zes, gevolgd door de Honda’s van De Radigues, Roche en Haslam op de posities zeven, acht en negen.

In 1987 is Gardner de officiële kopman binnen het HRC Rothmans Honda Team, na het jaar daarvóór min of meer ook al de koppositie binnen dit team in handen te hebben gehad door het grotendeels wegvallen van Spencer. Zijn teamgenoten in datzelfde 1987 zijn de Japanner Shunji Yatsushiro en de Brit Roger Burnett. Lawson daarentegen komt als vanouds weer voor het Marlboro Yamaha Team van Agostini uit, ook met twee teamgenoten in de vorm van McElnea en Tadahiko Taira.
Gedurende het seizoen blijkt het uiteindelijk tussen een drietal rijders te gaan; Gardner, Mamola (Lucky Strike Yamaha) en Lawson. Samen wint dit trio dat jaar alle races, met zeven zeges voor Gardner (Spanje, Italië, Oostenrijk, Joegoslavië, Zweden, Tsjechoslowakije en Brazilië), drie voor Mamola (Japan, Frankrijk en San Marino) en vijf voor Lawson (West-Duitsland, Nederland, Groot Brittannië, Portugal en Argentinië). Daarbij is het Gardner die zich in 1987 reeds na de GP van Brazilië de nieuwe wereldkampioen bij de halveliters mag noemen. Eindstand: 1^e Gardner (178 punten), 2^e Mamola (158 punten) en 3^e Lawson (157 punten).

Het jaar daarop, 1988, gaat het andermaal vooral tussen de Marlboro Yamaha van Lawson, die er op gebrand is zijn wereldtitel te heroveren, en de HRC Rothmans Honda van Gardner die voor titelprolongatie gaat. De Radigues en Yatsushiro zijn dat jaar de stalgenoten van respectievelijk de Amerikaan en de Australiër.
Lawson maakt een sterke seizoensstart mee. Van de eerste zeven GP’s weet hij er maar liefst vier te winnen. Gardner heeft tot dan toe nog geen zege in de wacht weten te slepen en hij heeft in Oostenrijk kostbare punten laten liggen door daar puntloos te blijven. Zo halverwege het seizoen bedraagt zijn achterstand op Lawson dan ook 40 punten. De Australiër begint vervolgens met een sterk offensief door achtereenvolgens de GP’s van Nederland, België en Joegoslavië te winnen. Van de laatste vijf races weet Lawson er echter weer drie winnend af te sluiten, tegenover één zege voor Gardner, waarmee de Amerikaan andermaal één race vóór het einde van het seizoen zijn derde 500cc-wereldtitel binnenhaalt, alhoewel Gardner gedurende de tweede helft van het jaar toch nog wel iets van zijn achterstand heeft goed weten te maken. Eindstand: 1^e Lawson (252 punten) en 2^e Gardner (229 punten).

Voor het seizoen 1989 ontstaat er wel een behoorlijk bijzondere situatie. Na reeds vanaf 1983 voor de Marlboro Yamaha-renstal van Agostini te hebben gereden, maakt Lawson dat jaar de overstap naar het Honda-kamp, waar hij samen met de Australiërs Gardner en Michael Doohan gaat rijden voor het HRC Rothmans Honda Team, waarbij (alleen) Lawson ondersteuning krijgt van technicus Erv Kanemoto. Gardner wint dat jaar nog wel zijn thuisrace op Phillip Island, maar door een crash tijdens de daaropvolgende GP van de Verenigde Staten moet hij de vijf volgende races aan zich voorbij laten gaan, waarmee tegelijk zijn kansen op de titel zijn verkeken. De Australiër komt in 1989 uiteindelijk dan ook niet verder dan een tiende plek in de eindrangschikking. Lawson daarentegen weet dankzij e
en sterk slot van het seizoen datzelfde jaar zijn vierde wereldtitel binnen te halen.

Zowel Lawson als Gardner zijn nog tot en met 1992 terug te vinden in het WK 500cc. Lawson keert in 1990 terug naar Yamaha om te rijden voor het Marlboro Yamaha Team van zijn voormalige teamgenoot en leermeester Kenny Roberts. Door een valpartij op zijn thuiscircuit Laguna Sega staat hij gedurende een behoorlijk deel van het seizoen aan de kant en hij eindigt dat jaar uiteindelijk op een zevende plek in de eindstand. In 1991 en 1992 rijdt Lawson vervolgens voor de renstal van Cagiva. Tijdens de GP van Hongarije in 1992 schenkt de Amerikaan Cagiva haar eerste GP-overwinning, maar met respectievelijk een zesde plek in 1991 en een negende plaats in 1992 in de eindrangschikking speelt Lawson in die jaren geen echte rol van betekenis meer in de strijd om de titel.
Gardner blijft tot aan het eind van zijn GP-carrière trouw aan Honda en het Rothmans Honda Team. Daarbij weet hij in de periode 1990 tot en met 1992 nog een drietal zeges te boeken, maar met twee vijfde plaatsen (1990 en 1991) en één zesde plaats (1992) als eindklassering is ook hij geen echte titelkandidaat meer geweest.

Ze begonnen dus beide in hetzelfde jaar (niet allebei aan het begin van het seizoen), 1983, deel te nemen aan het WK 500cc en voor beide heren vormde de GP van Zuid-Afrika in 1992 de laatste race bij de halveliters; Eddie Lawson en Wayne Gardner. In de tussenliggende periode vochten de Amerikaan en de Australiër menig gevecht met elkaar uit, waarbij ze met name in de jaren 1986 tot en met 1988 weinig voor elkaar onderdeden. Zowel Lawson (vier keer) als Gardner (één keer) slaagden er daarbij gedurende hun carrière in de titel te pakken en hun onderlinge tweestrijd vormt tot op de dag van vandaag een bijzondere periode binnen de geschiedenis van het wereldkampioenschap wegrace.

Bron foto: www.fasterandfaster.net